Paul Lafargue cytaty

Paul Lafargue - filozof marksistowski, działacz i teoretyk francuskiego oraz międzynarodowego ruchu robotniczego.

Urodzony na Kubie w rodzinie francuskich plantatorów, nauki gimnazjalne pobierał w Bordeaux i Tuluzie, w Paryżu studiował medycynę. W czasie studiów rozpoczął działalność rewolucyjną w radykalnych kręgach młodzieży występującej przeciwko dyktaturze Napoleona III i początkowo pozostawał pod wpływem pozytywizmu szkoły Auguste Comte'a i proudhonowskiego anarchizmu.

W 1865 przebywając w Londynie jako wysłannik francuskiego oddziału I Międzynarodówki zetknął się z Karolem Marksem, co w istotny sposób zaważyło na jego dalszej drodze życiowej. W 1866 wszedł do Rady Generalnej I Międzynarodówki. Relegowany z uczelni, ukończył studia medyczne w Anglii w 1868. W tym samym roku poślubił średnią córkę Marksa, Laurę.

W dniach Komuny agitował na jej rzecz w Bordeaux. Po jej upadku, zagrożony aresztowaniem, uciekł do Hiszpanii, gdzie działał przez rok w tamtejszym ruchu robotniczym. Następnie przeniósł się do Londynu i aktywnie uczestniczył w pracach I Międzynarodówki. W 1880 przygotował razem z Jules'em Guesde'em założenia organizacyjne i teoretyczne dla powstającej w tym czasie Francuskiej Partii Robotniczej. Zwalczał wrogie marksizmowi idee, w szczególności znajdujące pewien posłuch wśród robotników francuskich poglądy Proudhona, tzw. possybilistów, rewizjonizm Eduarda Bernsteina i przenikanie idei mieszczańskiej filozofii do ruchu robotniczego. I choć zasadnicza część jego poglądów politycznych i społecznych została ugruntowana przez naukę Marksa, silny wpływ miał nań anarchizm, z którym ponownie zetknął się na emigracji w Hiszpanii.

Powróciwszy do Francji w 1882 działał odtąd do końca życia jako oddany partii teoretyk, publicysta, propagandysta i organizator. Brał udział w ówczesnych głośnych kampaniach politycznych, przemierzał Francję wzdłuż i wszerz jako niestrudzony prelegent i agitator. Dwukrotnie, w 1883 i w 1885, wtrącony na krótki czas do więzienia Sainte Pelagie, gdzie napisał swoją najsłynniejszą pracę, pamflet Prawo do lenistwa. W 1891 został deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. W 1911 wraz ze swoją żoną Laurą popełnił samobójstwo, by uniknąć starości.