Jean de La Fontaine – jeden z czołowych przedstawicieli klasycyzmu francuskiego, autor blisko 250 bajek.

W młodości uczył się mało, dopiero w 22 r. życia zaczął studiować poetów klasycznych. Porzucił pracę i żonę, po czym udał się do Paryża, gdzie znalazł opiekę między innymi nadintendenta Nicolasa Fouqueta i pani Sablière, która troszczyła się o wszystkie jego potrzeby. W 1684 został członkiem Akademii Francuskiej.

Sławę literacką zjednał sobie swymi Contes i Fables , których zalety nie tyle polegają na sztuce wynalazczej, ile na naturalnym i prostym wykładzie. Treść do bajek czerpał z pisarzy starożytnych, a do powiastek z nowelistów włoskich i ze starofrancuskich fabliaux. Naiwność, prawda, prostota, naturalność i żywość – oto przymioty, dla których La Fontaine zyskał sobie nieśmiertelność. Inne jego prace poetyckie mają już tylko wartość podrzędną[potrzebny przypis].

Najlepsze wydanie wszystkich pism jego Oeuvres uskutecznił Valekenaer oraz Girard i Desfeuilles w dziele Grands écrivains . Por. Saint-Mare Girardin L. et les fabulistes ; Taine L. et ses fables .